Mijn moeder is tijdens haar zwangerschap mijn tweelingzusje verloren. Een maand na mijn geboorte stierf mijn vader. Vlak bij mijn ouders (Lees: Mijn moeder & Stiefvader) staat een 1000 jaar oude linde, in het plaatsje Heede, vlak over de grens van Bourtange, Oost-Groningen naar Duitsland. Toen ik daar nog woonde ging ik daar regelmatig naar toe, met een akoestische gitaar, een doosje wierook, omdat ik er heilig van overtuigd ben dat ik daar energieën zou tegenkomen die ik nergens anders zou vinden. Ik zou dan vaak een uurtje hier zitten, met een brandend wierookstokje, pingelend op m'n gitaar, en pratend tegen welke energie er ook maar zou luisteren. Zodoende kwam er een klein stukje in mij op, een heel klein stukje maar dat misschien bruikbaar zou zijn voor je liedje, en ik zou mij vereerd voelen als je het zou kunnen gebruiken. 

"I would climb up in the tree
Where I would sit down quietly
Try to figure out the things I do not know
I'd speak to the whispering of the wind
And I would find you'd come by to sit down besides me"

C.J.

Mijn partner Camiel is vorig jaar mei plotseling overleden aan een hartinfarct tijdens het wielrennen in Frankrijk. Samen met ons zoontje Nao bleef ik achter. Ik wil een lans breken voor alle jongere weduwen/weduwnaars.

Wij zijn vaak wat onzichtbaar, maar we zijn met meer dan je zou denken. Wij pakken het leven weer op, al zijn we ineens alleenstaande ouder. Wij gaan weer aan het werk, al staat ons hoofd er niet altijd naar. Wij regelen alle afwikkelingen ook die rond de erfenis, al is het soms heel ingewikkeld en stressvol. Wij houden nog van onze partner, al is hij/zij er niet meer. Wij zullen weer lachen, hoewel het huilen soms de overhand heeft. Wij denken aan hem/haar elke dag, al kunnen we hem/haar niet meer aanraken, spreken of knuffelen. Wij zullen weer liefhebben, al is dat misschien ook erg ingewikkeld. Wij zijn sterk, wij zullen niet bij de pakken neerzitten, want wij moeten door voor ons kind, voor onszelf en voor hem/haar.

Kim

28 hele mooie jaren.....2 november is onze trouwdag. Anneke en ik kenden elkaar al toen we een jaar of acht waren. We zaten bij elkaar op de lagere school. We korfbalden samen. We hadden even verkering rond onze zestiende jaar, maar dat ging uit, maar we bleven elkaar wel altijd zien en af en toe spraken we met elkaar en wisselden we onze belevenissen uit. Zo was ik verloofd en woonde Anneke samen.

Toen we begin twintig jaar waren, bleken we allebei ‘vrij’ te zijn en de liefde kwam terug. We kenden elkaar goed en trouwden binnen jaar. We kregen twee kinderen. Anneke heeft haar 4 kleinkinderen nooit gezien. Ze werd ziek en werd 51 jaar. Kanker. Drie keer kwam de ziekte terug. We spraken veel met elkaar En we kwamen tot de conclusie dat ons huwelijk weliswaar maar 28 jaar duurde, maar dat het wel 28 hele goede jaren waren. En zo herinner ik Anneke dus ook. Met haar mooie blonde haar, prachtige mond en blauwe ogen. Het hadden best meer dan 28 jaar mogen zijn, maar wat waren deze jaren mooi. Ik herdenk de mooie jaren....

Hans

Mijn lieve moeder, overleden op 10 november 2021 aan de gevolgen van dementie. Tijdens haar crematie zat er een roodborstje voor het raam bij het crematorium, Het trok mijn aandacht. Wij zijn echt natuurmensen. Heel vaak, ook op speciale dagen kom ik bij haar urnengraf en zit er een roodborstje in de boom vlak bij haar graf. En ook als ik een dagje weg ben of op vakantie, word ik achtervolgt door een roodborstje. Het geeft mij een heel speciaal gevoel. Alsof ze als roodborstje terug is gekeerd en mij altijd weet te vinden. Wij hebben ook een roodborstje beeldje op het hart van haar graf geplaatst.

Margriet

Mijn partner Sjoerd Zijlstra is op 14 januari 2021 overleden na een noodlottig ongeval op de fiets. Hij was toen 66 jaar. Daarvoor had hij al drie jaar hersenletsel, veroorzaakt door het herpesvirus (encefalitis) Hij kreeg daardoor regelmatig epileptische aanvallen. Sjoerd fietste veel en deed 44 x mee met de Fietselfstedentocht op Pinkstermaandag. Wat had hij graag de 50 x gehaald!

Samen hebben we 4 zonen: Willem, Klaas, Simon* en Markus. Simon is al voor zijn geboorte overleden, we herdenken hem ook ieder jaar op zijn geboorte- tevens sterfdag. Met de jongens herdenken wij Sjoerd op zijn sterfdag en geboortedag op 19 april, maar ook door het luisteren naar zijn geliefde muziek van o.a The Beatles, Jethro Tull en andere muziek die hij mooi vond. Ik heb, net als de twee oudste jongens, een tatoeage van Simon op mijn schouder. Het bijzondere daaraan is dat dit het handschrift van Sjoerd is, namelijk van het overlijdenskaartje van Simon in december 1998. Zo draag ik naast Simon ook Sjoerd op mijn schouder. Na de dood van hun vader hebben ze alle drie een tatoeage van een fiets op hun bovenarm laten zetten. Zo blijft hij voortleven, ook al missen we hem nog ieder moment. 

Anneke

Herdenken doe ik zowel gepland als totaal onverwacht. Eigenlijk is de dierbare vriend die ik verloren ben nog gewoon altijd bij me. Alleen heb ik anders leren vasthouden. In november is het 2 jaar geleden dat hij overleed. Zijn as staat nog bij mij thuis, want ik heb hem beloofd hem naar zijn land terug te brengen. Zijn enige wens was dat zijn as onder een boom zou komen, met uitzicht op de mooie Servische natuur. Dat zou hem eindelijk rust geven op de plek waar hij zelf zo graag weer had willen zijn. Helaas was dat voor hem al voor meer dan de helft van zijn leven onmogelijk, vanwege oorlog en ziekte.

Maar sinds vorig jaar hebben mijn man en ik een missie: we gaan zelf een klein huis kopen in Servië. Met een stukje land en natuurlijk met een boom met uitzicht. De as van onze vriend begraven we onder de boom. En aan diezelfde boom bevestigen we een hangmat. Want onze vriend wilde zo graag dat we eens wat beter voor onszelf gingen zorgen.

Sophie