Amber verloor haar
vader Kuch

Toen haar vader overleed, was Amber (46) opeens wees. Zeven maanden eerder had ze haar moeder verloren. “Mijn broer, mijn zus en ik moesten het bij mijn vader plotseling alleen doen.” Uitvaartverzorger Anouk van Monuta stond hen bij. “Hun verhaal greep me aan, maar ik merkte meteen hoe sterk ze waren. En nuchter, net als ik. Het klikte.”

“Mijn rouw was op elkaar geplakt. Je wilt voor zowel je moeder als je vader los verdrietig zijn, maar dat gaat haast niet,” vertelt Amber. Haar moeder Yvonne overleed op 72-jarige leeftijd aan kanker. “Ze was een warme, lieve en belezen vrouw bij wie iedereen welkom was. Op de uitvaart waren veel van onze vrienden die vroeger bij ons over de vloer kwamen.” 

Haar vader Kuch overleed onverwachts, twee weken na zijn 75e verjaardag. “Hij ging slapen en werd niet meer wakker. Een prachtige dood, maar er had wel meer tijd tussen mogen zitten.” Haar vader was de stille kracht. “Hij was een warme man en trouw. Een druk baasje. Hij werd nooit boos en liet iedereen in zijn waarde. Na jaren mantelzorg had hij net een vakantie geboekt.” 

Bij zijn uitvaart pakten ze het draaiboek van haar moeders afscheid erbij. Ze kregen hulp van Anouk. “Het eerste gesprek was direct open en ontspannen. Ze voelde de sfeer goed aan en had door dat er ruimte was voor een grapje. Ze paste bij ons als gezin. Ze luisterde en keek wat zij kon doen.”

De uitvaart vond plaats op dezelfde buitenlocatie als die van hun moeder, een tuin vol wilde bloemen. “Mijn ouders hadden er eerder een uitvaart en een feest gehad. Toen mijn moeder ziek was, opperde mijn vader deze plek.” Het klopte helemaal. Bij de uitvaart van haar moeder werden oesters en champagne geserveerd. “Ze was een groot oester-fan. Na afloop vormde iedereen een erehaag en droegen we haar daar doorheen naar de auto. Dat hebben we ook bij mijn vader gedaan. Bij hem zong zijn koor en werd er ook geborreld. Het waren twee mooie bourgondische feesten met muziek, precies zoals ze waren.”

Amber kijkt er met een warm gevoel op terug, ook op de begeleiding van Anouk. “Ze was onzichtbaar tot steun. Je voelde dat er iemand achter je stond op wie je kon leunen. Vooral op de dag zelf. Ze hield ons steeds in de gaten.” Voor Anouk is dat vanzelfsprekend. “Ik probeer er altijd te zijn voor de familie, zoals ik dat zelf ook zou willen. Ik ben dankbaar dat ik op deze manier kan helpen.” 

Volgens Amber is het belangrijk dat een afscheid bij iemand past. Anouk is het met haar eens. “Het is mooi als je na een uitvaart het idee hebt dat je iemand hebt leren kennen. Als dat is gelukt, dan heb ik een tevreden gevoel.” Amber voegt toe dat het ook belangrijk is om als nabestaanden samen keuzes te maken, zodat iedereen er een goed gevoel aan overhoudt.

Wensen bespreken

Ze had gewild dat haar moeder meer had vastgelegd. “Na haar uitvaart vonden we een muzieklijstje. We hadden vier van de zes nummers goed. Maar het was fijn geweest als ze meer had laten weten.” Anouk weet dat ook. “Het maakt een afscheid makkelijker als je vooraf bespreekt wat je wilt. Je weet nooit wanneer het zover is.” Amber vindt dat de dood meer onderdeel moet worden van het dagelijks leven. “Soms weten mensen niet eens of iemand begraven of gecremeerd wil worden.” Inmiddels heeft ze haar eigen wensen besproken met haar broer en zus. “En mijn tante heeft mij gevraagd alles voor haar te regelen.”

Ze heeft nog steeds contact met Anouk. “Ze vroeg later hoe het met ons ging en of ze nog iets voor ons kon doen. Toen ze nog eens op die locatie was, stuurde ze een berichtje dat ze aan ons moest denken.” Anouk: “Hun verhaal vergeet je niet snel. Ik werd me extra bewust van mijn eigen ouders. Daarnaast is de familie van Amber heel hecht. Ze betrokken de kleinkinderen er ook bij. Het was heel warm en intiem. En hoewel ze allemaal verschillend zijn, deden ze het echt samen.”