Steunpilaar
in het leven
‘Mama ligt op de badkamervloer te slapen en ik krijg haar niet wakker.’ Met die boodschap belde mijn zevenjarige nichtje haar oma. Ik sliep nog toen mijn telefoon ging. Mijn moeder belde. ‘Ze is dood, je zus is dood’. Paniek, blinde paniek overviel me. Ik moest direct naar haar toe. Er schoten zoveel gedachtes door mijn hoofd. Ik kwam binnen bij het huis van mijn zus. Er stonden drie agenten, twee ambulancebroeders, mijn moeder en mijn nichtje. Iedereen keek naar mij voor een oplossing. Mijn benen worden slap en de paniek sloeg toe. Wat nu? Mijn moeder en nichtje vertrokken en ik bleef achter met de politie en mijn overleden zus. Degene die mij juist op dat moment zou vertellen wat ik zou moeten doen. In paniek zocht ik de papieren. Had ze een verzekering en zo ja waar? Ik vond een polis van Monuta en belde hen op. Helemaal radeloos en verward. Stefanie verliest totaal onverwacht haar zus en deelt haar verhaal.
Ik had meteen het vertrouwen in Juliette
Ik kreeg Juliette aan de telefoon. Ze stelde mij gerust en liet me eerst even ademhalen. Stap voor stap bekeken we wat er nu nodig was en wat er moest gebeuren. Ik had Juliette nog nooit gezien of gesproken, maar het gesprek verliep geruststellend en fijn. Ik had meteen het vertrouwen dat mijn zus in goede handen was en dat ik de organisatie uit handen kon geven. Omdat mijn zus zo plots was overleden, kozen we voor een obductie. Dit kon bij Monuta Magis zelf plaatsvinden. Juliette nam contact op met de huisarts en regelde alles wat er moest gebeuren. Ze regelde alles achter de schermen en hield ons op de hoogte zonder ons te vermoeien met onnodige details.
Verzorging zoals ze er altijd uitzag
Mijn zus overleed zo onverwacht dat niemand dit kon bevatten. Om iedereen de gelegenheid te geven om afscheid van haar te nemen, koos ik voor een opbaring. Ik was doodsbang dat mijn zus er niet meer uitzag zoals ze was. Toen ik deze angst besprak met Juliette, stelde zij mij gerust. Als ze er niet uitzag zoals ze was, konden we nog altijd de kist sluiten en afscheid nemen met een dichte kist. Dat gaf mij zoveel lucht. Ik deed zelf haar make-up en stylede haar haren. Juliettes collega’s hielpen me bij het aankleden. We hadden een mooie jurk uitgekozen, die haar altijd goed stond. Toen Juliettes collega's haar netjes hadden gekleed, begeleidde Juliette mij naar mijn zus om goedkeuring te geven. De jurk stond haar nu totaal niet.
Samen gaven we mijn zus kleur
Samen zochten we een nieuwe outfit uit. Met de tips van Juliette en haar collega's kwamen we op een prachtige outfit uit. Ook haar huid had een grauwe kleur. Samen met Juliette gaf ik haar weer een beetje kleur. Juliette kwam met het idee om in haar handen de vlinders te plaatsen die de kinderen gekleurd hadden voor op de kist. Zo viel ook de grauwe kleur van haar handen weg. Ik ben wel honderd keer op en neer gelopen. Van mijn zus naar buiten en weer terug. En elke keer liep Juliette geduldig met mij mee. Net zolang tot het goed was. Zo konden haar dochter en mijn kinderen goed afscheid nemen, zonder dat het er eng uitzag maar gewoon zoals ze was. Tijdens de verzorging, tekenden de kinderen op de kist in de ontvangstruimte van het uitvaartcentrum. Mijn moeder en de rest van de familie stak de kaarten in de enveloppen. Juliette was er voor iedereen. Ze hielp de kinderen met kleuren, gaf mijn moeder wat drinken, hield bij of het met iedereen een beetje goed ging en tegelijkertijd was ze bij mij voor de verzorging van mijn zus.
Warme huiskamer
De opbaring vond plaats bij Monuta Magis. Ik was vaak in het Elkerliek geweest, maar had het uitvaartcentrum nooit eerder opgemerkt. Van buiten leek het een bijgebouw van het ziekenhuis, maar zodra je binnenkomt, voelt het als een huiskamer. De ruimte is warm ingericht met sfeervolle verlichting. Wie wilde kon kijken, maar wie dat niet wilde kon op een fijne bank in dezelfde ruimte zitten en er op die manier toch bij zijn. Je was volledig vrij om te gaan en staan waar je wilde. En kreeg ook alle ruimte om op je eigen manier afscheid te nemen. Juliette liep rond en ondersteunde alle mensen die er waren. Of het nu was met een glaasje water, een zakdoekje of een knuffel die hard nodig was. Niks was raar en alles kon.
Altijd rechtstreeks contact
Zo naderde de dag van de uitvaart. Er moest veel worden geregeld. Wat komt er op de kaart, welke tekst, welke muziek draaien we tijdens de uitvaart? Het was een lange lijst met taken die je niet later nog een keer over kon doen. Het moest nu en ik wilde dat het perfect zou zijn, want er is geen herkansing. Ik ben de chaoot van ons twee zussen en een duidelijk overzicht houden is lastig voor mij. Juliette deed dit voor mij. Zo moest Juliette soms haar vraag wel tien keer herhalen, maar dit deed ze elke keer met dezelfde liefde en respect als de eerste keer. Liep ik ergens tegenaan of had ik toch een twijfel of een vraag, dan kon ik haar altijd bellen of appen zonder een kantoornummer te moeten bellen. Ik weet niet hoe druk zij het op dat moment had, maar voor ons voelde het alsof wij de enige waren waar zij zich mee bezig hield. Welke dag of tijdstip het ook was, zij was altijd direct bereikbaar.
Bloemen met betekenis
Zelf had ik veel moeite met het kiezen van de bloemen. Wat kies je voor iemand die zo jong was? Wat past uit naam van haar dochter, moeder en mij? Wederom kwam Juliette met de oplossing. Zij kende iemand die prachtige bloemstukken kon maken die perfect bij ons allemaal pasten. Bloemiste Rieky wist meteen wat bij ons paste en maakte iets waarin onze verbinding centraal stond. Het bloemstuk had nu een betekenis, in plaats van bloemen die je op de kist legt ‘omdat het zo hoort.’ Wederom wist Juliette wat wij nodig hadden en wie daar het beste bij paste.
Kijken naar het karakter van het kind
In alles werden wij als volwassenen geholpen met het voorbereiden op het afscheid van mijn zus. Maar ik nam niet alleen afscheid van mijn zus en mijn moeder van haar dochter, mijn kinderen namen ook afscheid van hun tante. En misschien nog wel de belangrijkste persoon uit het leven van mijn zus: haar 7 jarige dochter. Ook zij moest door deze moeilijke tijd. Juliette nam haar in elke beslissing mee en keek hierbij precies naar wat ze aan kon. Mijn nichtje is een bijzonder meisje. Ze is ontzettend sterk en volwassen. Juliette benaderde haar niet als kind, maar als haar eigen persoon. Ze keek niet naar haar leeftijd en wat daarbij zou passen. Ze keek naar haar. Juliette ontdekte dat ze van vlinders hield en kocht een folieballon in de vorm van een vlinder, die ze na de uitvaart kreeg. Alle kinderen werden betrokken bij de uitvaart en het proces er naartoe. Ieder op zijn of haar eigen tempo met hun eigen wensen. Zo was ook een plaatsje voor hun tijdens de uitvaart. Juliette kwam met het idee om samen bellen te blazen. Hun gedachten konden ze in die bellen naar mijn zus blazen. Tijdens de dienst stond de bellenbaas klaar. Wie dat wilde, mocht komen blazen. Degene die niet wilde, mocht ook gewoon lekker blijven zitten. Niks moest en alles mocht.
Zichtbaar en onzichtbaar tegelijk
Het mooiste moment van de uitvaart kan ik niet benoemen. Ik herinner me er niets van. De uitvaart ga ik later nog beleven op video. Het enige wat mij is bijgebleven is het verschil met de uitvaart van mijn vader. Die was door een andere partij verzorgd en wat ik mij daar nog van herinner was de vervelende nasmaak. Ook daar waren heel veel mensen en er werd tijdens de dienst nog geschoven om iedereen binnen te krijgen. Dat lukt niet en zorgde voor een hoop frustratie. Ook was daar het gevoel van tijdsnood. Al die mensen moesten afscheid nemen en daar was geen tijd meer voor. Vluchtig werden de aanwezigen langs mijn vaders kist geleid. Bij de uitvaart van mijn zus was er helemaal niets wat ik anders had gewild. Juliette had de dienst zo goed in elkaar gezet, dat er voor iedereen ruimte was en er niet gejaagd hoefde te worden. Iedereen heeft zijn of haar afscheid in rust kunnen nemen. Mijn zus was onze steunpilaar in het leven en nu was Juliette dat. Zij stond naast me op een manier zoals niemand anders dat kon doen. Zij lette op mij en pakte het van me over waar nodig. Zichtbaar, maar onzichtbaar tegelijkertijd.
Zoals het had moeten zijn
Een uitvaart is niet goedkoop en iedereen wil graag het beste afscheid. Toch heb ik me geen moment zorgen gemaakt over de rekening. Juliette realiseerde alle wensen en zei niet één keer dat iets niet kon. Zij was op de hoogte van alle kosten en alles werd geregeld zonder ook maar een keer een concessie te hoeven doen vanwege kosten.
Een bijzonder cadeautje voor mijn nichtje
En dan is de uitvaart voorbij. Als de dienst geweest is, dan houdt het werk voor een uitvaartondernemer in principe op. Niet voor Juliette. Regelmatig ontvang ik een appje of een belletje om te zien hoe het met ons gaat en of ze nog ergens bij kan helpen. Ze attendeerde ons ook op de nazorg van Monuta en deelde een checklist van alle financiële zaken die afgehandeld moesten worden. Ook herinner ik mij dat Juliette een bericht insprak terwijl zij op vakantie was. Ze moest aan ons denken en wilde weten hoe het ging. Zo persoonlijk kan het dus ook. Na haar vakantie kwam ze op de koffie. Ze had op haar vakantie iets gevonden wat ze graag aan mijn nichtje wilde geven. Het was een armbandje met een gele vlinder. De gele vlinder was iets tussen mijn zus en haar dochter en dat had Juliette onthouden en speciaal voor haar meegenomen. Welke uitvaartverzorger doet dat nu? Juliette zette niet alleen haar vakkennis voor ons in, maar ook haar persoonlijkheid. Wanneer je afscheid moet nemen van een dierbare, wil je alleen het allerbeste. Als mensen mij vragen wie hen het allerbeste kan geven, dan heb ik maar één naam: Juliette. Ondanks dat ze mijn zus nooit heeft gekend, was alles zoals het had moeten zijn. Het allerbeste was deze uitvaart, alleen zo'n 40 jaar te vroeg.
