Ze hield meer van dieren
dan van mensen

Ze was een echte bikkel. Naar de dokter voor een pijntje? Welnee. Het gaat vanzelf wel weer over. Maar als mevrouw Angelin uiteindelijk toch gaat, blijkt dat ze waarschijnlijk al langer wat onder de leden had. Ze overlijdt de volgende dag in het ziekenhuis. Ze is 78 jaar. Uitvaartverzorger Dorien Veerman vertelt over haar persoonlijke afscheid.

Mevrouw Angelin woonde haar hele leven al op de boerderij. Haar grote wens was altijd om thuis te overlijden. Dat is helaas niet gebeurd, maar na het overlijden regel ik dat ze zo snel mogelijk naar huis wordt gebracht.

De volgende dag ben ik al vroeg op de boerderij. De zon staat nog laag. Ik adem diep in en kijk om me heen. Wat is dat toch met die oude boerderijen? Het is alsof je de warme sfeer van vroeger voelt, een sfeer die je omarmt. “Ze hield enorm van de natuur. De boerderij was haar wereld”, legt haar man aan me uit. Misschien voel ik dat. “Om eerlijk te zijn”, vertrouwt hij mij toe met een warme lach op zijn gezicht, “hield ze meer van dieren en de natuur dan van mensen”. Dat zie ik ook terug in haar prachtige tuin, overal om me heen zie en ruik ik bloemen in alle soorten en maten.

In het hart van de boerderij

Ik laat mevrouw Angelin opbaren middenin de boerderij, waar vroeger de hooiopslag was. Om haar heen creëren we een ware zee van bloemen. Enorme boeketten in grote rieten manden vullen de ruimte. Hier houden we een paar dagen later ook de condoleance. Het voelt heel bijzonder en tegelijk vertrouwd. In het hart van de boerderij. Op de plek waar mevrouw Angelin zo vreselijk van hield en heel haar leven heeft geleefd.

Op de dag van de uitvaart nemen we zoveel mogelijk bloemen mee naar een klein, sfeervol kerkje in Schoorl. Mevrouw Angelin hield van Franse chansons en ik waan me heel even op het platteland in Frankrijk als een accordeonist en zangeres een Franse chanson inzetten. Dit maakt het moment ontzettend persoonlijk en zo passend bij mevrouw Angelin.

Heel even bij elkaar

Bloemen, een accordeonist. Het kost niet de wereld, maar maakt zo’n enorm verschil in een persoonlijk afscheid. Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit mogelijk kan maken voor deze familie in deze moeilijke tijd. Zodat zij afscheid kunnen nemen in een intieme omgeving waar mevrouw Angelin nog een laatste keer ‘thuis’ kan zijn. Ik weet bijna zeker dat ze de vogeltjes hoort fluiten op de noten van de Franse liederen. En meneer Angelin? Zijn gezichtsuitdrukking zegt mij genoeg. Hij is heel even bij zijn vrouw. En kan met een warm gevoel afscheid van haar nemen.